Mieszańce międzyrodzajowe

Wyjątkowo rzadko spotykany mieszaniec pigwy i gruszy pospolitej o smacznych owocach. Owoce okrągłe, do 8cm średnicy, z jasnym, słodkim i miękkim miąższem, jadalnym na surowo. Późno wchodzi w owocowanie i owocuje naprzemiennie.
Oprócz zalet użytkowych roślina posiada również walory ozdobne pięknie kwitnąc wiosną oraz czasami powtórnie jesienią!

Wymagania siedliskowe i ogólny pokrój jak u pigwy. Liście podatne na porażenie rdzą gruszy.

Jeszcze większy unikat niż gruszopigwa. Odmiana niewiadomego pochodzenia. Materiał mateczny otrzymaliśmy z Turcji.

Owoce dojrzewają i opadają w połowie października. Są raczej okrągłe, ew. o nieco nieregularnym kształcie, wielkości przeciętnego jabłka, z mniej lub bardziej zaczerwienioną skórką. Komora nasienna mocno zredukowana. Miąższ słodki i miękki jednak z wyczuwalną nutą goryczy. W związku z tym owoce nadają się bardziej na kompot czy sok. Jednak największą wadą tej odmiany (jak i większości innych odmian pigwojabłoni) jest słabe owocowanie – przeważnie rośliny zawiązują ledwie kilka owoców. Jest to zatem raczej ciekawostka dla kolekcjonerów niż roślina sadownicza.

Drzewka są pokroju pigwy, dość silnie rosną. Jasnoróżowe kwiaty pojawiają się bardzo licznie. Termin zakwitania i wielkość kwiatów są pośrednie między jabłonią a pigwą.

Jak na razie nie zaobserwowaliśmy żadnych uszkodzeń mrozowych.

Pochodzenie tej odmiany jest niepewne – wg. niektórych źródeł wśród jej przodków nie ma nawet aronii!

Z wyglądu, wymagań i wartości użytkowych dość podobna do jarzębiny.
Owoce dojrzewają we wrześniu. Ważą od 1-1,6g i są zebrane w kiściach po kilkadziesiąt sztuk. Mają ciemnorubinową skórkę, miąższ jest żółty, soczysty, kwaśno-słodki, lekko cierpki, ale bez goryczy. Drzewa obradzają corocznie obficie.
Zastosowanie owoców jak u jarzębiny.

Roślina zupełnie mrozoodporna, osiągająca do 5m wysokości.

Mieszaniec jarzębiny zwyczajnej i aronii otrzymany przez Miczurina.

Odmiana mrozoodporna o średniej sile wzrostu. Wchodzi w owocowanie szybko - na 3-4 rok po posadzeniu. Owoce ciemnofioletowe, w pełni dojrzałe prawie czarne, słodko kwaśne i tylko lekko cierpkie, o masie do 1,8g i zawartości cukrów 9,6%. Dojrzewają w drugiej połowie sierpnia i są w smaku podobne do aronii. Polecane przede wszystkim na przetwory, choć nadają się także do spożywania w stanie świeżym.
Niskie drzewo lub krzew do 3m wysokości.

Wielokrotny mieszaniec otrzymany przez Iwana Miczurina w 1927 roku.

Owoce średniej wielkości, słodko-kwaśne, z pikantnym posmakiem. Smaczne zarówno w postaci świeżej, jak i przetworzonej. Dojrzewają najwcześniej ze wszystkich jarzębin - na przełomie lipca i sierpnia. Utrzymują się na drzewie krótko - ok. miesiąca.

Odmiana karłowa, osiągająca ok. 2,5m wysokości, samopylna i całkowicie mrozoodporna. W owocowanie wchodzi w wieku 3 lat, owocuje corocznie obficie.

Roślina wyhodowana w 1858r. w Pradze przez M.Tatara (dlatego zwana też czasami gruszą Tatarowa lub też błędnie gruszą tatarską) poprzez skrzyżowanie naturalnego mieszańca xS.auricularis (Sorbus aria x Pyrus communis) z gruszą. Inne spotykane w obiegu nazwy jak Shipova lub Smokvarka odnosza się prawdopodobnie do tej samej odmiany.

Drzewa docelowo duże, ale o średniej sile wzrostu. Za młodu korona o wąskim pokroju, z czasem staje się szerokostożkowa a na starość rozłożysta. Kwitnie i owocuje naprzemiennie. Obradza owoce o kształcie lekko gruszkowatym i przeciętnej średnicy 4cm, a maksymalnie do 5,5cm, ze słodkim i soczystym miąższem (są często uszkadzane przez osy). Dojrzewają w drugiej połowie sierpnia i szybko opadają z drzew.
Typową cechą tej odmiany są częściowo zdeformowane (wypukłe lub pomarszczone) niektóre liście. Nie jest to objaw chorobowy.

Aktualnie szczepimy jarzębogruszę na podkładkach pigwy, dzięki czemu prędzej wchodzi w owocowanie i tworzy mniejsze drzewka, ale też zwiększa jej wymagania glebowe i wilgotnościowe. Roślina w pełni mrozoodporna, ale ze względu na podkładkę należy zimą kopczykować nasadę pnia. Lepiej owocuje na stanowiskach nasłonecznionych.